Οι ημέρες μνήμης δεν ταυτίζονται με μια πανηγυρική διδασκαλία των ιστορικών γεγονότων στα οποία αναφέρονται, αλλά αποτελούν πάνδημη διαδήλωση της προσήλωσης σε ό,τι αυτά συμβολίζουν. Όπου δεν είναι κατανοητή αυτή η αλήθεια εκεί οι σχετικές σχολικές εκδηλώσεις μετατρέπονται σε ρουτίνα, χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα για τη νέα γενιά, και χωρίς την ουσιαστική συμμετοχή της. Σε τέτοιες συνθήκες ορισμένοι ιδιοκτήτες ιδιωτικών σχολείων ζυγίζοντας τα κέρδη που αποκομίζουν οι μαθητές τους από την ημέρα του Πολυτεχνείου και το δικό τους οικονομικό κόστος (από τη χρήση των σχολικών λεωφορείων) καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι συμφέρει να καταργήσουν την ημέρα μνήμης.

Προφανώς δεν γνωρίζουν ή δεν σέβονται και περιφρονούν την ιδιαίτερη σημασία που έχει η ημέρα του Πολυτεχνείου: Ενώ η 25^η Μαρτίου και η 28^η Οκτωβρίου συμβολίζουν την προσήλωση στην ελευθερία και στην ανεξαρτησία της χώρας μας η 17^η Νοεμβρίου συμβολίζει την προσήλωση στην ελευθερία των πολιτών απέναντι σε ανελεύθερα καθεστώτα, δηλαδή την προσήλωση στη Δημοκρατία.

Γι’ αυτό ως ημέρα των αγώνων για τη Δημοκρατία πρέπει να οργανώνεται η γιορτή του Πολυτεχνείου στα σχολεία και όχι ως απλή απαρίθμηση συμβάντων, χρονολογιών και ονομάτων. Και φυσικά, επειδή η Δημοκρατία δεν ανήκει «στους πεσόντες» αλλά είναι ζωντανή, γι αυτό η σχολική γιορτή δεν μπορεί να περιορίζεται σε καταθέσεις στεφάνων και επιμνημόσυνους ύμνους, αλλά πρέπει να επικεντρώνεται στη σημερινή της κατάσταση και στους κινδύνους που την απειλούν. Γιατί η Δημοκρατία, δηλαδή η δυνατότητα των ανθρώπων να ζουν ως αυτόνομοι πολίτες μέσα στον σύγχρονο κόσμο, δεν είναι βέβαια ανοχύρωτη, αλλά δεν είναι και άτρωτη. Χρειάζεται συνεπώς διαρκής προβληματισμός για τον τρόπο που ορισμένες νέες τάσεις σε διάφορους τομείς της κοινωνικής ζωής (όπως π.χ. στην πολιτική, στην οικονομία και στην επικοινωνία) μπορούν να επηρεάσουν την ανάπτυξη της, και είναι επίσης προφανές ότι χρειάζεται να γίνεται κοινωνός και συμμέτοχος των σχετικών προβληματισμών η νέα γενιά.

Δεν ξαφνιάζει λοιπόν που οι νέοι άνθρωποι, ακόμη και οι μαθητές των μικρών τάξεων, επιχειρούν να συνδέσουν το Πολυτεχνείο με τα προβλήματα που υπάρχουν στις σχέσεις τους με την κάθε λογής εξουσία, από τον διευθυντή του σχολείου τους έως την υπουργό Παιδείας. Έτσι υπενθυμίζουν και στους μεγαλύτερους στην ηλικία ότι μόνον τότε τιμούμε με ειλικρίνεια τις ηρωικές στιγμές των αγώνων για τη Δημοκρατία όταν εμπράκτως αναγνωρίζουμε την καθολική ισχύ της τόσο στα μεγάλα όσο και στα μικρά. «Το Πολυτεχνείο ζει!» μπορούν να φωνάξουν αυθόρμητα οι μαθητές και οι μαθήτριες μόνον εάν στο τέλος της σχολικής τους γιορτής αισθάνονται ότι είναι ήδη πολίτες και ότι η ιδιότητα του πολίτη είναι αυτή που δίνει αξία στη ζωή τους.