Η κυβέρνηση υποσχέθηκε ένα νόμο πλαίσιο, δηλαδή ένα νόμο γενικών αρχών, στο πλαίσιο του οποίου τα πανεπιστήμια θα μπορούσαν να επιτελούν αυτοτελώς το έργο τους προς όφελος των φοιτητών τους και της κοινωνίας. Όμως αντί αυτού κατέθεσε ένα νόμο με τον οποίον παρέχεται αυτοτέλεια –μικρού βαθμού- μόνον σε ό,τι αφορά τη διαχείριση της φτώχειας τους, ενώ περιορίζεται η αυτονομία τους σε ακαδημαϊκά θέματα. Αυτό που εντυπωσιάζει ιδιαίτερα είναι η πληθώρα λεπτομερών διατάξεων που διαμορφώνουν ένα ασφυκτικό κλίμα επιτήρησης της πανεπιστημιακής κοινότητας. Για το λόγο αυτό το νομοσχέδιο απογοήτευσε ακόμη και ανθρώπους που είχαν επιλέξει να συμμετάσχουν με δικές τους προτάσεις στον ιδιότυπο διάλογο του Υπουργείου Παιδείας.

Στο νομοσχέδιο υπάρχουν ορισμένες ανατροπές που από μόνες τους είναι ικανές να δυναμιτίσουν το κλίμα στα πανεπιστήμια. Η πιο χαρακτηριστική είναι εκείνη που αναφέρεται στο πανεπιστημιακό άσυλο, για το οποίο η κυβέρνηση δήλωνε ότι δεν σχεδιάζει να το αλλάξει, αλλά ενδιαφέρεται μόνο να μεταβιβάσει τις σχετικές αρμοδιότητες τήρησής του από την αρμόδια, μέχρι σήμερα, τριμελή επιτροπή (που δεν λειτούργησε ποτέ) και τη Σύγκλητο στο πρυτανικό συμβούλιο. Στην πραγματικότητα η μεταβίβαση των αρμοδιοτήτων αποτελεί «τεχνική λεπτομέρεια» σε σχέση με την ουσιαστική μεταβολή που γίνεται σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο της έννοιας «πανεπιστημιακό άσυλο». Το «νέο άσυλο» φέρεται πια να προστατεύει το δικαίωμα στην εργασία κάθε εργαζομένου στο Πανεπιστήμιο. Η παρεμπόδιση στην εργασία –ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει στην πράξη- ενός καθηγητή, ενός κηπουρού, ενός φύλακα συνεπάγεται την υποχρέωση του πρυτανικού συμβουλίου να παρέμβει –ακόμη και με την βοήθεια της αστυνομίας.

Βεβαίως, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες θεωρούν ότι μ’ αυτόν τον τρόπο ποινικοποιούνται πολλές μορφές δικών τους συλλογικών αντιδράσεων και κινητοποιήσεων, και μάλλον δεν έχουν άδικο. Μ’ αυτό κατά νου μπορεί κανείς να προβλέψει τον τρόπο αντίδρασής τους στην κατάθεση του νομοσχεδίου και την κατάσταση που θα επικρατήσει στα πανεπιστήμια σε μια εποχή που όλοι και όλες ελπίζαμε ότι θα επιστρέψει η ηρεμία. Είναι δικαιολογημένος ο φόβος ότι τα επεισόδια που συνέβησαν στην Εγνατία και στην Αγγελάκη τα ξημερώματα της Τετάρτης –για τα οποία κακώς εγκαλείται η πανεπιστημιακή κοινότητα, που πρόσφατα ενοχοποιείται ακόμη και για επεισόδια που συμβαίνουν έξω από τους πανεπιστημιακούς χώρους- μπορεί να αποκτήσουν χαρακτηριστικά μονιμότητας μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο. Αυτό μπορεί να συμβεί ιδιαίτερα σε σχέση με μια άλλη διάταξη του νομοσχεδίου σύμφωνα με την οποία το πανεπιστημιακό άσυλο ισχύει μόνον για τους χώρους εκπαίδευσης και έρευνας ενώ η σύγκλητος καλείται να ορίσει επακριβώς τους χώρους αυτούς. Δηλαδή, αυτό φοβούνται οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, είναι δυνατόν οι υπαίθριοι χώροι και γενικώς οι χώροι συνάντησής τους να θεωρηθεί ότι δεν καλύπτονται από το πανεπιστημιακό άσυλο. Η πιθανότητα αυτή αποτελεί ωρολογιακή βόμβα για την ομαλή λειτουργία του πανεπιστημίου.

Με όλους αυτούς τους κινδύνους μπροστά μας δεν έχει μεγάλη αξία να καταδικάζουμε επεισόδια και μορφές διεκδίκησης που εμείς δεν θα επιλέγαμε. Σημαντικότερο είναι να διατηρήσουμε την ικανότητα διαλόγου με τους νέους ανθρώπους που αγωνιούν για το μέλλον της κοινωνίας γιατί είναι το δικό τους μέλλον.