«Τι άνθρωποι να είναι άραγε αυτοί που κρύβουν τα πρόσωπά τους πίσω από τις κουκούλες;» αναρωτιούνται πολλοί, θεωρώντας ότι η σχετική γνώση μπορεί να συμβάλει στη διαμόρφωση μιας σοβαρής πολιτικής για την αντιμετώπιση των φαινομένων βίας. Η δική μου απορία είναι λίγο διαφορετική: «Πως είναι δυνατόν», σκέφτομαι, «να ξεχνούμε ότι μόλις πριν λίγο καιρό η αστυνομία αφαίρεσε την κουκούλα από έναν απ’ αυτούς και μας βοήθησε, έτσι, να διαπιστώσουμε τον χαρακτήρα που πρέπει να έχουν οι παρεμβάσεις;». Εννοώ, φυσικά, τον 11χρονο, του οποίου η περίπτωση είναι πολύ περισσότερο συμβολική απ’ όσο θέλουν ορισμένοι ν’ αποδεχτούν. Σημειώνω λοιπόν το εντυπωσιακό συμπέρασμα από την «αποκάλυψη» εκείνου του «κουκουλοφόρου»: η συμμετοχή των νέων ανθρώπων σε πράξεις βίας αντιμετωπίζεται μόνον με προσέγγιση των αιτίων που γεννούν τη συγκεκριμένη συμπεριφορά.

Συνεπώς αυτό που προέχει είναι να δηλώσουμε εάν είμαστε πρόθυμοι να αντιμετωπίσουμε όλες τις περιπτώσεις με τον ίδιο τρόπο που θεωρήθηκε κατάλληλος στη, μεμονωμένη, περίπτωση του ανήλικου. Φοβούμαι ότι τέτοια διάθεση δεν υπάρχει από την πλευρά αυτών που κουβαλούν στις πλάτες τους την ευθύνη και έχουν στα χέρια τους τη δύναμη.

Δεν υποτιμώ καθόλου τα πρόσφατα κρούσματα βίας, και ακριβώς γι’ αυτό απαιτώ ορθό λόγο και ευαισθησία απ’ όλους όσους καλούνται να τα διαχειριστούν. Όποιος αρκείται με την τηλεοπτική περιγραφή, την υπογραφή μεγαλόστομων διακηρύξεων καταδίκης και τις άναρθρες κραυγές για επιβολή κατασταλτικών μέτρων, αυτός, όχι μόνον δεν συμβάλλει στην επίλυση των προβλημάτων αλλά γίνεται μέρος του προβλήματος. Χρειάζεται, πρώτα απ’ όλα, να κατανοήσουμε τα φαινόμενα στην διαφορετικότητά τους.

Οι ομάδες των «εξωπανεπιστημιακών», που φαίνεται να προκαλούν ανησυχία είναι πολλές: